ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΑΛΛΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

Εφ. Ταράφ 31-8-2011

Οι οικογένειες των 8 μεταλλωρύχων που 174 μέρες πριν καταπλακώθηκαν από καθίζηση στα ορυχεία άνθρακα του Τσολολάρ και ακόμη δεν εξήχθησαν τα σώματα τους, αυτή την φορά δεν γιορτάζουν μπαϊράμι.

174 μέρες πέρασαν από τη μέρα που έγινε η καθίζηση στα ορυχεία Τσολολάρ του Καχραμάνμαράς. Τα σώματα των 9 μεταλλωρύχων που έμειναν κάτω από τόνους χώματος δεν έγινε δυνατόν να βγούνε. Το κράτος εδώ και καιρό τους έσβησε από τα δημοτολόγια και η εταιρία αρκέστηκε στο να δώσει ένα ποσό ως αποζημίωση. Και οι οικογένειες των μεταλλωρύχων υποδέχονται το μπαϊράμι με δάκρυα. Η 10χρονη Γιαμούρ Ελμάς, 174 μέρες τώρα περιμένει στο τζάμι του σπιτιού της να φανεί ο πατέρας της.

Σήμερα Μπαιράμι. Εκατοντάδες χιλιάδες άτομα θα γιορτάσουν και θα μοιραστούνε την χαρά τους, την ευτυχία τους και τις ελπίδες τους. Αυτή η ευτυχία δεν θα υπάρξει όμως σε κάποιες περιοχές της Τουρκίας. Ένα από αυτά τα μέρη που φιλοξενεί τον πόνο είναι η πόλη Αφσίν του Μάρας. Τα σώματα του μηχανικού-γεωλόγου Χαλίλ Τατλί, του εργάτη Τζουμά Γιλντιρίμ, του μηχανικού ορυχείων Ναίλ Γιλμάζ, του μηχανολόγου Χατζή Μεχμέτ Ιπέκ, του Μουχσίν Κοσάν, του Κεμάλ Ελμάς, του χειριστή μηχανήματος Αντνάν Ντεμίρ, του τοπογράφου Τουρχάν Γκιοκχάν και του εργάτη Αϊντογάν Πολάτ επί 174 μέρες ακόμη δεν εξήχθησαν. Οι πικραμένες οικογένειες για πρώτη φορά μπήκαν σε Μπαϊράμι χωρίς πατέρα, γιο, αδελφό ή σύζυγο. Ζώντας λοιπόν ίσως το πιο πικρό μπαϊράμι του κόσμου, από το κράτος ζητάνε ένα πράμα : ¨Βγάλτε τα σώματα των συγγενών μας. Αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο δώρο¨. Η εφημερίδα Ταράφ πήγε στο Αφσίν και άκουσε τις κραυγές των οικογενειών.

Να λοιπόν οι ιστορίες τους που ραγίζουν καρδιές :

Σενέλ Γιλντιρίμ ( μητέρα του 32χρονου μηχανικού Τζουμά Γιλντιρίμ) : Από εκείνη τη μέρα βλέπω στο όνειρο μου συνέχεια τον γιό μου. Σαν να μην έχει πεθάνει. Όταν ξυπνάω καταλαβαίνω πως δεν υπάρχει πια και δεν θα ξαναέρθει. Που και που τον καλώ στο κινητό του. Και μου βγαίνει ¨Το άτομο που καλείτε βρίσκεται εκτός δικτύου, αφήστε μήνυμα¨. Ο γιος μου είχε στάνταρ ώρα που ερχόταν. Έπαιρνε ψωμί και αυτά που χρειαζόμασταν και ερχόταν την ίδια ώρα στο σπίτι. Τον υποδεχόμουν στην πόρτα. Από εκείνη τη μέρα πάλι βγαίνω την ίδια ώρα στην πόρτα, αν και ξέρω ότι δεν θα έρθει. Θυμώνω πολύ με τους αρμόδιους. Αν μας άφηναν, έστω και με τα χέρια μας και τα νύχια μας θα φτάναμε στις σωρούς. Ζητώ ένα οστό. Να υπάρχει τουλάχιστον ένας τάφος για προσευχή.

Κεζμπανί Κοσάν (μητέρα του εργάτη Μουχσίν Κοσάν) : ¨ Η Τουρκία λένε έχει 75 εκ. πληθυσμό, αν αυτοί οι 75 εκ. έσκαβαν από μια χούφτα χώμα θα φτάναμε στις σωρούς των παιδιών μας. Το Μπαϊράμι δεν έρχεται πια σε εμάς. Τι να γιορτάσουμε και πώς να γιορτάσουμε. Μήνες πέρασαν και δεν πιστεύω πως άρχισαν εργασίες για να τους βγάλουν. Το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούνε να μας ξεγελάσουν πως δήθεν δουλεύουν. Προσπαθούμε να παρηγορηθούμε κοιτώντας τις φωτογραφίες του παιδιού μας¨.

Βεσιλέ Ιπέκ : (σύζυγος του εργάτη Μεχμέτ Ιπέκ) : ¨Μείναμε με 3 παιδιά μόνοι. Όταν έγινε το περιστατικό οι διοικούντες μας είπαν πως ¨ότι χρειαστείτε θα είμαστε δίπλα σας¨, αλλά τώρα βλέπω πως δεν μπόρεσαν καν να μας δώσουν ένα κόκαλο να βάλουμε μέσα στον τάφο. Τα παιδιά μου έμειναν χωρίς πατέρα και η ψυχολογία τους κατέρρευσε.

…………………..

Χουλιά Ελμάς (σύζυγος του εργάτη Κεμάλ Ελμάς) : ¨ Τα τρία μου παιδιά δεν χόρτασαν τον πατέρα τους. Ο 17χρονος γιος μου Τζουμά πλέον είναι ο πατέρας, ο αδερφός και ο μόνος άντρας του σπιτιού. Αυτό όμως που καίει περισσότερο την καρδιά μας είναι η κατάσταση της Γιαμούρ. Ήταν πολύ δεμένη με τον πατέρα της. Από τότε που μάθαμε για την κατολίσθηση κλείσθηκε στον εαυτό της. Πάντα περίμενε στο τζάμι να έρθει ο πατέρας της. Πιστέψτε με πως από εκείνη τη μέρα την ίδια ώρα περιμένει κολλημένη στο τζάμι.

……………….